La chiesa di San Lorenzo è la più antica presente nel territorio. È stata costruita nel XII secolo sotto l’influenza dei monaci Camaldolesi di Santa Maria di Bonarcado. Allo stile dell’epoca risale il lembo inferiore del prospetto in conci squadrati di basalto, arenaria e trachite verde. Di grande interesse artistico è l’altare ligneo del presbiterio, probabilmente di arte barocca. La frequentazione umana del sito è sicuramente precedente all’edificio chiesastico. La prima testimonianza è rappresentata dal nuraghe San Lorenzo. Al periodo romano, identificato in quest’area, risalirebbe il toponimo Ad Vadum Latum, primitivo stanziamento di Bauladu.
Sa crèsia de Santu Larentzu est sa prus antiga de sa bidda. Su cristianèsimu si difundet in Bauladu de custu logu de orìgine, e non si esclùdet chi sas testimonias de su cultu potzant arribare fintzas a s’època paleocristiana.
S’istrutura, de istile romànicu-pisanu, est istada costruida in su de XII sèculos a suta de s’influèntzia de sos paras Camaldolesos de Santa Maria de Bonàrcadu. Su chirru de bassu de su muru de s’intrada, in pedra molina, arenàrgiu e in pedra frommigarza birde, est de sa moda de s’època.
De importu artìsticu est s’altare de linna de su presbitèriu, cun probabilidade de arte baroca.
Su logu in ue si atzapat su monumentu est istadu bìvidu a in antis de su fràigu de sa crèsia. Sa prima testimonia est rapresentada dae su nuraghe de Santu Larentzu. Dae su perìodu romanu, imbetzes, diat dèpere derivare su topònimu Ad Vadum Latum, primitivu istantziamentu de Bauladu.